Fietsen op de autoweg

De autoweg ligt voor me. Honderden meters donker asfalt, twee rijstroken breed. Rechts zie ik koeien in de wei staan, links de weg in de tegenovergestelde richting. De wereld ligt voor me open. Toch is er iets geks aan de hand. In mijn handen bevindt zich geen autostuur maar een fietsstuur. Samen met tien andere betrokkenen bij het project Van 2 naar 3 fiets ik op een driewielfiets naar de start van de Duurzame Parade van de Elfwegentocht, even buiten het dorpje Garyp. Op deze plek zijn fietsers nooit welkom, maar voor deze ene keer wel. Het is een magisch gevoel. De meeste vrijwilligers die meedoen hebben de autoloze zondagen nog meegemaakt. Ik niet. Als kind van de jaren tachtig ken ik snelwegen alleen maar als drukke verkeersaders waar de fiets streng verboden is.

Dat we hier met driewielfietsen rijden is geen toeval. Deze dag draait helemaal om alternatieven voor klassiek vervoer. In de afgelopen anderhalf jaar hebben wij in het project Van 2 naar 3 honderden mensen kennis laten maken met de driewielfiets. Deze mensen kunnen vaak niet meer rijden op een gewone fiets door balansproblemen, en hebben ook geen zin om veroordeeld te worden tot een scootmobiel. De reacties op deze Ontdekdagen waren hartverwarmend, en dus willen wij maar al te graag op dit grote evenement laten zien hoe dit vervoermiddel een goed alternatief kan zijn voor heel veel mensen.

Het fietsen over een snelweg is een vervreemdende ervaring. Het is er namelijk doodstil. De herriemakers zijn namelijk vertrokken. De fietsen en andere voertuigen die er rijden hebben geen verbrandingsmotor en hoor je dus niet of nauwelijks. Aan weerskanten staan dieren te grazen die deze stilte ook niet gewend zijn. Ik geniet met volle teugen van het prachtige Friese landschap. Na een poosje komt er een gekke gedachte in me op. Waarom hebben ze zo’n mooie plek nou ontsierd door er een snelweg middenin te leggen? Ik besluit daar niet lang over na te denken. Het antwoord zal me nooit bevredigen.

Na een dik uur komen we aan de rand van Leeuwarden aan. Onderweg zijn we al de nodige viaducten vol toeschouwers tegengekomen, maar hier staan en zitten mensen langs de kant van de weg. Ze juichen ons toe alsof we de Vierdaagse hebben gefietst. Als we het WTC-terrein op fietsen zijn we in een euforische stemming. Zo’n echte fietssnelweg willen we wel vaker berijden.