• Home
• Nieuws
• Fietser des Vaderlands Marli Huijer: ‘Mijn fiets is een vriend’

Fietser des Vaderlands Marli Huijer: ‘Mijn fiets is een vriend’

Gepubliceerd op: 8 januari 2025

• 30
• Acties
• Magazine
• Nieuws

Marli Huijer is filosoof en was Denker des Vaderlands van 2015 tot 2017. Ze is al bijna vijftig jaar lid van de Fietsersbond en sinds een jaar periodiek schenker.  

Wie?

Marli Huijer
Leeftijd: 69 jaar 
Beroep: filosoof, auteur van boeken als Leve de Publieksfilosofie, Het leven is niet leuk als je je mond houdt en De toekomst van het sterven. Schrijft momenteel een roman. 
Aantal fietsen: 20 jaar oude stadsfiets en hybride Giant vakantie fiets
Woonplaats: Amsterdam

Wanneer ben je lid geworden?

Rond 1975 of 1976. Ik was bij de demonstratie op het Museumplein in 1977 waar iedereen zijn fiets neerlegde om de verkeersdoden te herdenken. Ik heb ook gedemonstreerd bij de Wibautstraat toen ze er een brede stadssnelweg van maakten. Duurzaamheid stond nog niet bovenaan, het ging me vooral om het geweld van auto’s. Als kind maakte ik een aantal ernstige verkeersongelukken van dichtbij mee. Dat gaat je niet in de kouwe kleren zitten. Met onze schoolbus reden we iemand dood. Later, bij het uitgaan, wist ik ternauwernood een hard rijdende auto te ontwijken, een andere fietser had minder geluk. Het zag er gruwelijk uit. Ik heb mijn hoofd afgewend. Begin jaren zeventig waren er 3000 verkeersdoden per jaar. 

Heb je zelf ooit auto gereden? 

Ik heb maar drie jaar een auto gehad. Dat was nadat ik mijn huisartsenopleiding had afgerond. Helaas waren er toen te veel huisartsen, ik kwam er niet tussen en besloot om naast mijn baan filosofie te studeren. In mijn hart ben ik huisarts gebleven, ook als filosoof. Eerst luister ik en stel een diagnose, dan kijk ik naar mogelijke oplossingen en uiteindelijk reik ik een behandeling aan. Nooit dwingend. Sommige filosofen vinden mij te activistisch, maar ik vind dat je denken in handelen moet kunnen omzetten. 
Ik ben al heel lang met duurzaamheid bezig. Ik vlieg vrijwel niet, heb zonnepanelen en zorg voor groen in de straat. Soms vragen mensen: maar je doet er heel lang over met het ov, waarom heb je geen auto? Dan zeg ik: het ov is mijn referentiekader. Of reizen met de auto sneller is, is irrelevant. Ook zonder auto kom je overal. Ik heb het hele land doorgereisd voor mijn werk. Je hebt overal ov-fietsen en anders neem ik een taxi. Een auto kost 400, 500 euro in de maand, dan kan ik best eens een taxi nemen, Soms nam ik een nacht een hotel. Ook dat is goedkoper dan wat je per maand kwijt bent aan een auto. 

In een column in Trouw keerde je je tegen de e-bike. Waarom?  

Ik ben geen voorstander van de e-bike, niet omdat hij gevaarlijk is. Van zo’n e-bike gaat je conditie snel achteruit. Ik vrees ook voor onze fietscultuur als gezonde, jonge mensen op een e-bike gaan rijden. Over tien jaar is Nederland vast weer dikker. Ik ga vaak achter zo’n e-bike ‘hangen’. Het is heerlijk om hard mee te fietsen op mijn oude stadsfiets. Zolang je ongeveer even hard rijdt is er niets aan de hand. Alleen als ik moe ben, word ik van alle kanten gepasseerd. Ik hoor verhalen van mensen die niet meer durven fietsen in Amsterdam. Maar fietsen is veel veiliger dan in de jaren zeventig, er zijn meer fietspaden, de auto’s rijden langzamer en meer mensen hebben licht op de fiets. 

Wat voor fiets heb je zelf? 

Een oud karretje van twintig jaar oud. Hij kostte 250 euro, gewoon bij de fietsenmaker op de hoek gekocht.. Elk jaar laat ik voor 75 euro het binnenwerk nakijken. Ik zet hem maar met één slot vast. Naast al die veel duurdere e-bikes durf ik dat wel. Toen ik laatst met de trein naar Cornwall ging, had ik me vergist in de tijden van de fietsenstalling en heb ik mijn fiets buiten gezet op dat ene slot. Na twee weken was mijn fiets natuurlijk weg, bleek dat hij in het depot stond. Dolgelukkig was ik. Ik heb de man van het depot een doos Merci gegeven. Dat had hij nog nooit meegemaakt.  
Een fiets is voor mij een vriend, een levensgezel. ik doe er alles mee. Ik versjouw er van alles mee. Ik haal ook een kerstboom met de fiets. Dan houd ik hem zo achter me aan de kluit vast en leg hem op de bagagedrager. Of twee zakken aarde. 

Denk je veel na op de fiets? 

O nee, op de fiets ben ik alleen maar met fietsen bezig. Ik vind fietsen een vak. Je moet het op peil houden. Je hebt veel te doen op de fiets. Je moet je evenwicht houden en zorgen dat je wiel niet in de tramlijn komt. Ik kijk goed naar de mensen om me heen. Het is niet alleen fysiek, maar het is ook een manier om je mentale conditie op peil te houden. Je moet voorrang durven nemen. Bijvoorbeeld bij zo’n hele sliert auto’s waar je onmogelijk door komt. Gewoon even vriendelijk je hand uitsteken en gaan. Je moet de kunst beheersen om met onveiligheid om te gaan. Anders blijf je thuis zitten en verleer je het fietsen. Fietsen moet in je lijf zitten. 
Ik heb een harde bel en als ik zie dat ik in gevaar ben, bel ik daar even hard mee. Dat is ook een spel. Als de ander dan verschrikt opkijkt, lach ik vriendelijk. Als ik dicht langs auto’s moet fietsen, slinger ik soms expres. Ik ben klein, met wit haar. Als je er kwetsbaar uit ziet, gaan automobilisten voorzichtiger rijden. Dat is onderzocht en werkt denk ik beter dan een helm.  

Wat vind je ervan dat de Fietsersbond naar 30 kilometer per uur wil? 

Ik ben heel blij dat Amsterdam over is gegaan op 30 kilometer per uur. Het kon echt niet meer. De auto’s worden steeds groter en dikker. Als een automobilist keihard rijdt waar dat niet mag, steek ik drie vingers op om aan te geven dat 30 kilometer de max is. Lachend hoor. Ook goed als de fietspaden breder worden. Ze zijn te smal voor bakfietsen. Ik schaats en dan raak je iemand subtiel aan als je passeert. Dat doe ik ook als ik langs een bakfiets wil: ‘Sorry maar mag ik er even langs.’ 

En fiets meenemen in de trein? 

Ik vind het goed als wordt gestimuleerd dat mensen binnen Europa op vakantie gaan. Liefst met de trein en dan moet je je fiets mee kunnen nemen. Ik heb naast mijn stadsfiets een lichte Giant, een hybride. Het is heel vervelend dat je als je ergens gaat fietsen je tassen in de trein van je fiets moet halen.  

Waarom ben je periodiek schenker geworden? 

Ik ben bijna 70. Ik sta niet voortdurend meer op de barricaden en ik ben blij dat er nieuwe generaties fietsactivisten op staan. Dat blijft nodig. Je krijgt verandering alleen van onderaf. Dankzij de acties in de jaren zeventig en daarna maakten ambtenaren fietsnota’s. We gingen naar inspraakavonden met de hele buurt voor de Wibautstraat. 
Zonder fietsactivisme zou Nederland er heel anders uitzien en daar krijgen we nu de credits voor. Andere landen willen weten hoe we dat gedaan hebben. Zij willen nu ook een fietsland. 

Oproep verhalen 50 jaar

Jij en de Fietsersbond

De Fietsersbond bestaat vijftig jaar. Dat gaan we in 2025 met jou vieren met veelzijdige verhalen, feestjes en prijzen. Wij willen weten: wat heeft de Fietsersbond voor jou betekend? Een selectie van de verhalen en foto’s plaatsen we op de site en in ons magazine de Vogelvrije Fietser. 

We willen voor ons jubileum verhalen verzamelen over wat de Fietsersbond voor jou is omdat we zoveel mogelijk kanten willen laten zien. Uit het hele land. Heb jij fietslessen van de Fietsersbond gehad? Of was je er in de eerste jaren blij als oprichter? Was jij bijvoorbeeld bij een van de eerste vergaderingen vijftig jaar geleden? Heb je posters gemaakt, broodjes gesmeerd, strijdliederen gecomponeerd of een kruispunt bezet? Ben je nog altijd bevriend met iemand met wie je samen actie hebt gevoerd? Heb je je partner ontmoet via de Fietsersbond? Vertel ons jouw verhaal om bij te dragen aan een veelzijdig beeld van vijftig jaar Fietsersbond. 

Foto’s? We vinden het ook geweldig als je nog foto’s uit die tijd hebt waarop jij bijvoorbeeld zelf actie voert. 

Hoe kun je meedoen?
We willen een selectie van jullie verhalen gebruiken voor een mooi overzicht van vijftig jaar Fietsersbond op de site en in de Vogelvrije Fietser. Daarnaast zoekt Karin Broer, oud-hoofdredacteur en freelance journalist, mensen om te interviewen voor haar boek over de geschiedenis van de Fietsersbond. 

Stuur je verhaal (en eventuele foto’s!) naar [email protected] met als onderwerpregel ‘Vijftig jaar Fietsersbond’ of vul onderstaand formulier in. Ken je anderen die erbij waren of die bijzondere herinneringen hebben? Laat hen dan ook weten dat we benieuwd zijn naar hun verhaal. Dank alvast!