Object of desire

In het weekend van 27 april vond de jaarvergadering van de European Cyclists’ Federation (ECF) plaats. Deze keer waren de Dublin Cycling Campaign en Cyclist.ie gastheren voor vertegenwoordigers uit Europa.

Er waren ongeveer 75 vertegenwoordigers aanwezig, waaronder drie uit Nederland; Wim Bot, William Nederpelt en Hugo van der Steenhoven. Het voltallige bestuur van de Deense Fietsersbond was hier ook bij.

De jaarvergadering bestaat altijd uit een formeel en educatief onderdeel. De formele vergadering, werd met veel humor voorgezeten door Wim Bot en Jette Gotsche (DK). Tijdens de vergadering werd goed duidelijk dat het onderwerp fietsen mondiaal steeds hoger op de agenda komt. En, dat er steeds meer organisaties komen die zich op de een of andere manier met het promoten van fietsen bezighouden.

De vergadering werd geopend door de Brian Hayes, staatsecretaris voor Infrastructuur voor Ierland en kandidaat bij de Europese verkiezingen.

Een impressie.

Ook dit jaar waren er weer 5 organisaties die zich aanmelden als lid (Cyprus, Finland, Griekenland, Luxemburg en Servië). Daarnaast hebben nog vier organisaties zich aangemeld als ‘associate member’. Zij komen uit India, Rusland, Roemenië en Taiwan. Voordat zij als lid werden aangenomen konden worden hebben ze allemaal een presentatie verzorgd. De Taiwanezen en Indiërs (Hydrabad) hebben, omdat ze zelf niet aanwezig konden zijn, dat gedaan met behulp van een videopresentatie. Zij zullen waarschijnlijk binnenkort wel in Adelaide kennismaken met de ECF. Soms gaat het om organisaties die vooral het toerisme op de fiets willen bevorderen en soms om organisaties die de fiets gebruiken om hun omgeving duurzamer te maken.

Hieruit blijkt wel dat de naam ECF niet meer de lading dekt van de organisatie. Uit de contacten met o.a. de Verenigde Naties en de Wereldbank was verder gebleken dat het verkrijgen van fondsen ter ondersteuning van het fietsen buiten Europa makkelijker is te organiseren wanneer er een mondiale organisatie zou bestaan die het fietsen promoot.

Dit was een van de topic’s, van de vergadering. Tijdens de vorige vergadering was het al voorbereid, maar nu is het besluit ook genomen de World Cycling Alliance op te richten (WCA). Een afkorting die tot allerlei bespiegelingen kan leiden. Het secretariaat van de WCA zal worden verzorgd door de ECF.

Het jaarplan en de begroting, werden na een korte discussie weer vastgesteld. De afdracht van alle aangesloten organisaties is al jaren € 1 per lid. Dit terwijl de inkomsten van de ECF in 10 jaar zijn verhoogd van ruim €150.000 naar ruim €.1.800.000 in 2014 een verdertienvoudiging. Het afgelopen jaar was de omzet iets minder door het grote beslag dat werd gelegd op de eigen organisatie. Dit laatste bleek nodig te zijn vanwege de strikte boekhoudkundige regels waar de ECF aan moet voldoen ter verantwoording van veel van haar fondsen. De administratie van de ECF is daar nu nog beter op afgestemd. De grootste bijdrage komt overigens van de industrie. Een sector die in 2006 nog geen enkele bijdrage leverde en nu al € 600.000. Dit zal nog meer worden.

Eerder al was door Manfred Neun, voorzitter ECF, aangegeven dat er jaarlijks ongeveer 200 miljard euro in Europa wordt bespaard omdat er zoveel wordt gefietst. Die besparing kan nog veel groter worden wanneer meer wordt geïnvesteerd in fietsen. Voor Europa is daar een investering van 6 miljard euro voor nodig.

Tijdens het congres zijn presentaties verzorgd over het organiseren van de lobby. Dit met de ervaringen uit Duitsland, Ierland en Oostenrijk. Het hebben van een goed plan, het onderhouden van duurzame relaties, het herkennen en benutten van kansen, het zorgen voor betrouwbare informatie en doorzettingsvermogen… bleken belangrijke elementen te zijn voor het boeken van succes.

Het benutten van de kansen bleek goed toen een deel van de deelnemers aan de vergadering op zondagavond naar Sligo, liggend in het noordwesten van Ierland, vertrok. Daar zouden twee dagen worden besteed aan het toeristisch verkennen van de omgeving.  Echter, vanwege de aanstaande Europese en lokale verkiezingen werden de verschillende leden van het bestuur van de ECF op uitnodiging van de Ierse fietsorganisaties uitgenodigd om hun mening voor verschillende media te verkondigen; werd er een receptie in het stadhuis geregeld en werd er politici geïnformeerd over het belang van fietsen.

Regelmatig kreeg ik dan te horen dat men graag in Nederland zou willen wonen. En werd ons gevraagd wat er kon worden gedaan om het net zo goed te krijgen. Bleek vooral Nederland het ‘object of desire’ te zijn.

Dat er crosscountry werd gewerkt blijkt wel uit de onderstaande foto, hier zorgen een Belg, Fin, Ierse, Rus en Turk ervoor dat een band wordt vervangen.