Op uitnodiging van Jake Ertan, vrijwilliger bij Iedereen Mobiel, de groep die zich inzet voor fietsers met een beperking, hebben Annie Tiekstra (fietsdocent met haar bedrijf Samenopfietsen, waar zij onder andere kinderen in het speciaal onderwijs leert fietsen) en ik door Amersfoort gefietst.

Annie en ik op de tweewieler en Jake met zijn handbike. Jake heeft ons uitgenodigd om te vertellen over de obstakels die je tegenkomt, maar ook dat hij wil laten voelen hoeveel vrijheid en geluk zijn handbike hem brengt. We verzamelden op het stationsplein van Amersfoort, waar Jake al een poosje op ons wachtte. Als je afhankelijk bent van de regiotaxi, moet je de reis ruim plannen. Jake vertelde dat hij dan ook altijd een boek bij zich heeft, want hij is het gewend te wachten. Op het stationsplein liet hij ons al de eerste hindernis liet zien: parkeren in de stalling van de NS, hoe dan?

Vervolgens fietsten we richting het Eemplein. Wortelopdruk is voor alle fietsers vervelend en soms gevaarlijk, maar met een handbike is dat gevaar een stuk groter, want met een rolstoel en een handbike eraan gekoppeld ben je minder wendbaar om onregelmatigheden op het fietspad op te vangen.

Op het Smallepad liet Jake voorbeelden zien van geschikte stallingen bij het gebouw van de Rijksdienst voor Cultureel Erfgoed. Heel simpel eigenlijk: een lange stang waar je je fiets aan vast kunt maken.

Ingesloten inhoud van YouTube overslaan

Deze inhoud is beschikbaar na het accepteren van de marketingcookies.

Wijzig cookie instellingen Bekijk op YouTube

Ingesloten inhoud van YouTube overgeslagen.

Het Eemplein kwamen we makkelijk op, maar als we naar de bibliotheek hadden gewild, kon Jake er niet terecht. Geen geschikte parkeerplek voor zijn handbike. Vervolgens gingen we richting de rotonde bij de nieuwe poort. Dat kostte toch wel zo’n acht keer steken om door een barrière te komen die fietsers moet weren het Eemplein aan deze kant op te fietsen.

Jake houdt de moed erin en leidt ons naar de fietsenstalling bij Amicitia. Het verhaal wordt eentonig, maar treurig is het ook wel: ook hier kan hij niet parkeren.

Annie en ik lopen met de fiets aan de hand door de winkelstraat, Jake rolt mee in zijn rolstoel met handbike. Jake vertelt dat sommige mensen in een driewieler of handbike van gemeentelijke handhavers moeten aangeven of hun voertuig uit de WMO komt, dan mogen ze in het voetgangersgebied op wielen rijden. Dat is nogal vernederend vind ik.

Als we het Onze Lieve Vrouweplein op gaan, komen we erachter dat de helling zo steil is, dat ik Jake een duwtje moet geven. Ik realiseerde mij niet eens dat er een andere toegang was dan met de trap. Deze tocht heeft mij doen realiseren hoeveel vrijheid we hebben op een tweewieler. Als je aangewezen bent op een ander voertuig, zijn er veel hindernissen, die ik nu pas voor het eerst ervaar. En dat terwijl ik al bijna 28 jaar in Amersfoort woon, nooit heb ik de openbare ruimte met deze blik bekeken, dus heel veel dank voor deze leerzame fietstocht. En dank dat je je wil inzetten voor Iedereen Mobiel. Want ook fietsers met een beperking hebben recht op #fietsgeluk. Ik ben dan ook heel blij dat we deze community zijn gestart met elkaar.

Gelukkig kan ik het verhaal afsluiten met een positief berichtje dat Jake ons einde van die dag stuurde: