Tekstschrijver Els Meijers dacht dat ze nooit van haar leven een e-bike zou kopen. Toen werd ze ziek.

Mijn man en ik zouden de laatste twee mensen op aarde zijn met een fiets zoals een fiets bedoeld is: frame, stuur, wielen en trappers – zonder accu. Terwijl in de afgelopen jaren steeds meer mensen om ons heen een e-bike aanschaften, werden wij steeds stelliger in ons voornemen om tot in lengte van dagen ‘analoog te blijven fietsen. We voelden allebei aversie. De e-bike is de nagel aan je doodskist als je toch al te weinig beweegt. En van het kapitaal dat zo’n ding kost, kun je ook een heleboel andere dingen doen.

‘Je leven lijden’

Aan mijn aversie ligt ongetwijfeld mijn Bijbelse opvoeding ten grondslag. Ik heb lang gedacht dat ‘je leven leiden’ met een lange ‘ij’ was. Het leven mag nooit te comfortabel worden. Als je tussen een makkelijke en moeilijke weg kunt kiezen, siert het je als je voor optie 2 gaat. En geld smijt je niet over de balk. Hoe is de aanschaf van een e-bike met dit alles te rijmen?

Lenen

En toch staat er nu een e-bike in onze achtertuin. Een hele dure, met toeters en bellen. Dat ging niet zonder slag of stoot. Om überhaupt voor een e-bike in aanmerking te komen, moest ik van mezelf eerst door een diep dal. Er was borstkanker nodig om me op de elektrische fiets te krijgen. Toen ik na de chemotherapie en bestralingen – inmiddels alweer twee jaar geleden – stevig genoeg op mijn benen stond om er weer op uit te trekken, merkte ik dat ik op de fiets amper vooruit kwam. Ik kreeg de e-bike van mijn schoonmoeder te leen. Dat vond ik voor mezelf moreel te rechtvaardigen: lenen is nog iets anders dan kopen, en ik behoorde nu tot de groep kreupelen die baat hebben bij trapondersteuning. Zolang ik nog kaal was, zou dit voor iedereen duidelijk zijn. Mensen zouden denken: wat zorgt die arme meid toch goed voor zichzelf.

Ducttape

Toch bleef de e-bikeschaamte aanhouden als ik op mijn e-bike stapte. Als ik een andere fietser wilde inhalen, schakelde ik terug en ging ik expres heel hard meetrappen, om maar niet de indruk te wekken dat het allemaal vanzelf ging. Ik heb ducttape over de merknaam geplakt om te camoufleren dat het om een e-bike ging. En als mensen belangstelling toonden in de fiets had ik altijd mijn borstkankerverhaal paraat om me in te dekken. De e-bike was maar tijdelijk; dat moest duidelijk zijn.

Maar hoe stel je voor jezelf het moment vast waarop je weer fit genoeg bent voor een normale, echte fiets? Dat moment bleef ik voor me uit schuiven. Ik was inmiddels verslaafd geraakt aan het comfort van fietsen zonder zweten.

Dus ja, mijn man en ik hebben nu allebei een e-bike. Ik ben ook nog nooit afkeurend nagekeken, aangesproken of uitgelachen als ik erop door de stad fiets. Ik probeer de e-bike nu te zien als een slimme investering, een praktisch cadeau. Ik kom sneller en comfortabeler van A naar B, laat vaker de auto staan en geniet van de wind die door mijn haren waait. Al is die schaamte nooit ver weg.