In de Oostenrijkse Kalkalpen – een door UNESCO erkend natuurbeschermingsgebied – werd na 1919 een spoorbaan, smalspoor, aangelegd voor houttransport. Over deze voormalige ‘Waldbahn’ loopt nu de Hintergebirgsradweg: 50 kilometer over gravelpaden door fraaie natuur en 11 tunnels.

Het verschil tussen het laagste en hoogste punt op de Hintergebirgsradweg is 500 meter. Startpunt is het plaatsje Reichraming aan de rivier de Enns, niet ver van het fotogenieke stadje Steyr, diep in de Oostenrijkse binnenlanden. Toerisme bestaat hier, maar is niet massaal en dat is erg prettig. In Reichraming huren we voor 40 euro een terreinfiets met brede banden en Unterstützung. Een fietshelm kost 5 euro extra. De ‘elektrische mountainbike’ is ook voor de fanatieke fietser de norm geworden. Dankzij de e-bike is in de Alpen een enorm netwerk aan mountainbike-trails ontstaan.

Onverhard

De Hintergebirgsradweg is ook voor de minder geoefende fietser prima te doen. De kleine stoomlocomotieven konden maar een beperkt stijgingspercentage aan, waardoor de fietser hier nu makkelijk omhoog komt. Lycra-bikers en senioren in vrijetijdskleding klimmen in verschillend tempo en met verschillende ondersteuningsniveaus naar boven. De eerste kilometers lopen nog over een verharde weg die al snel afbuigt naar het bergdorp Anzenbach, hierna gaat het asfalt over in gravel en fietsen we bij een slagboom het natuurgebied Kalkalpen binnen.

Ruige tunnels

De route kronkelt grotendeels langs de Grosse Bach, een snelstromend en bochtig bergriviertje met grindbeddingen waar soms mensen verkoeling zoeken. Het eerste tunneltje is niet meer dan een poort in een rotswand, maar al snel volgen enkele serieuzere exemplaren. De tunnels zijn ruw uitgehakt, zonder gemetselde tunnelportalen, wat een spooky effect geeft. Het wegdek in de tunnels is slecht, met geulen en kuilen door het water dat van de plafonds druipt. In de tunnels is verlichting aangebracht, maar zo schaars dat fietsverlichting aan te raden is. Midden in een tunnel kan je opeens overvallen worden door de sensatie dat je niet meer ziet waar je rijdt.

Kaffee in de Klaushütte

Halverwege de klim passeren we een blokhut, de Grosse Klaushütte, eigenlijk een post van het Oostenrijkse staatsbosbeheer, maar in het seizoen – echter niet alle dagen – een uitspanning waar we graag even afstappen om onze traditionele ‘Kaffee und Kuchen’ te nuttigen. Een wat luidruchtig gezelschap van oudere gezette heren zit al aan de halve liters bier, want dat kan hier natuurlijk ook. Hierna wordt het opvallend rustig langs de route. De Klaushütte is duidelijk een soort keerpunt voor de recreatieve fietser.

We vervolgen onze weg naar Weisswasser, het hoogste punt van de houttrein, fietsen langs imposante rotsformaties, komen door enkele spectaculaire tunnels en passeren halverwege de Schleierfall, een elegante 40 meter hoge waterval.

Steil omhoog

Na Weisswasser is het wel uit met het relaxte gepeddel. Het gravelpad volgt hier niet langer meer de Waldbahn, maar gaat nu steil omhoog naar de Hirschkogelsattel, die we eerst moeten nemen om al dalend te terugweg te aanvaarden. Het klimmetje valt met onze e-bikes goed te doen. Gevaarlijker is hierna de afdaling, waarvoor we door de Fahrradverleih al waren gewaarschuwd. We nemen het steile gravelpad met de grootst mogelijke voorzichtigheid om uiteindelijk in het dorpje Brunnbach uit te komen. De uitspanning die ons hier is beloofd ziet er uitnodigend uit, maar is helaas alleen in de weekends open.

Stoomlocomotief

De eigenlijke reden om na Weisswasser toch maar de Hirschkogelsattel te beklimmen is echter niet deze uitspanning, maar de uitgerangeerde stoomlocomotief en de houtwagonnetjes die in Brunnbach op een stukje rails nog bewaard zijn gebleven. Het is een ontroerend tafereel.
De afdaling vanuit Brunnbach maakt duidelijk dat houtwinning nog steeds belangrijk is in het Hintergebirge: overal stapels hout langs de weg en regelmatig passeren ons vrachtwagens met aanhanger beladen met boomstammen. ‘Op de brommer’ dalen we verder af, terug naar Reichraming, voor de welverdiende halve liter Weizenbier van het merk Edelweiss: Oostenrijkser wordt het niet.