Fietsles 2: Driewielfietsen

‘Ik hoor heel vaak: ‘Ik wil er weer op uit kunnen.’ Vaak zijn mensen gevallen en durven ze niet meer op een gewone fiets. Op een driewieler fietsen is een uitdaging. Het kost vaak even tijd, maar ik moet erbij zeggen dat de ene driewieler wel makkelijker is dan de andere.

Tien jaar geleden heb ik driewielfietsdocent Jannie Bink ontmoet. Jannie en ik hebben een stappenplan gemaakt voor de lessen. Het is verslavend om ermee bezig te zijn. Het grote verschil tussen lesgeven voor de tweewieler is het evenwicht. Al die balansdingen voor de tweewieler moet je afleren op een driewieler. Je moet mensen goed laten zitten: als een zoutzak zeggen we altijd. En dan gaan oefenen, bochtjes, noodstop, een helling. Meestal hebben ze het na een les of twee, drie door. Maar er zijn ook mensen die het nooit leren.

Mensen schamen zich vaak op een driewieler of ze voelen zich een obstakel. Dan zeg ik: ‘Nou en? Ze gaan wel om je heen.’ Mensen zijn bang als invalide behandeld te worden. In de buitengebieden is dat minder, heb ik het idee. Ik ken ook mensen die juist gesteund worden door de buurt. ‘Leuk dat je weer kunt fietsen’, zeggen ze dan.

Alleen lesgeven aan mensen die niet gemotiveerd zijn is lastig. Ik had bijvoorbeeld een zoon die een aanvraag had gedaan voor zijn moeder. Die moeder had de hele tijd een houding van ‘aan mijn lijf geen polonaise’. 
Maar de meeste cursisten willen juist heel graag. Een vrouw in Wormer wilde van haar huis naar de markt aan de andere kant van de Zaan, maar moest daarvoor een hoge brug over. Hoe doe je dat zonder onderweg stil te vallen? Ze oefende zelf veel. Toen het lukte had ze meteen aanspraak. ‘Ben jij helemaal die hoge brug over gekomen?’
‘Wil je ook het adres van deze meneer?’, lachte ze. Maar ze had het helemaal zelf gedaan. Van zulke dingen word ik heel gelukkig.’