Fietsles aan Oekraïense kinderen

‘Zo’n opvanglocatie, waar de kinderen wonen, is geen vrolijke omgeving. Maar als ik   anderhalf uur met ze fiets, worden ze daar enthousiast van. Het is net doping. Je neemt ze spelenderwijs mee in het verkeer. Voor mij is dit is heel dankbaar werk.
De Amiko-school in Sneek is een basisschool voor vluchtelingen. Afgelopen jaar waren er vooral Oekraïense kinderen, en ook wel Ethiopische en Syrische kinderen.   Voor kinderen die verder weg woonden was er een touringbus geregeld, maar wie in Sneek zat, moest fietsen. En dat is soms een heel eind. Er is bijvoorbeeld een opvanglocatie in een hotel, helemaal aan de andere kant van de stad. Kinderen van 9, 10, 11 jaar zelfstandig dwars door de stad? De directeur heeft me benaderd om drie keer een ochtend les te geven. De eerste keer was reuze spannend. Je gaat de weg op en je weet niet wat je allemaal tegenkomt.

Oekraïense kinderen kunnen net zo goed fietsen als Nederlandse, maar de verkeersregels zijn hier toch wat anders. Het Nederlandse verkeer is soms ingewikkeld: hoeveel voorrangsregelingen hebben wij wel niet: haaientanden, uitritconstructies, verkeer van rechts, en dan hebben we ook nog iets als Shared Space. Met de Oekraïense kinderen was er altijd een tolk bij, Julia. Je moet veel met handen en voeten uitleggen. Bij haaientanden wijs ik op mijn tanden.

En verder is het Donald Duck: ik ben pa Duck en ga voorop, dan volgen de kinderen en de juf aan de staart. Het is veel voordoen, laten zien. En het gaat echt om de basisdingen: achteromkijken, hand uitsteken, een mooie bocht maken.
In drie weken gaat de fietsvaardigheid met sprongen vooruit. Ik heb wel bijzondere dingen meegemaakt. De laatste les fietsten we met de kinderen naar het hotel waar ze wonen. Er fietste een meisje voorop, die neemt de rotonde ineens de verkeerde kant om nam. ‘Waarom doe je dat nou?’’, vroeg ik. Ja, dat was korter.

Bij de laatste les ging Fuad, een Syrische jongen, voorop door een redelijk druk gedeelte. Toen stond er een vrachtwagen geparkeerd. ‘Ga er maar omheen’, zeg ik. En hij vliegt zo over de weg naar de stoep aan de andere kant. Dan heb je wel een kleine hartverzakking. Maar het hoort erbij, ze moeten dingen zelf gaan doen. Het is een doe-het-zelf-maar-wel-voorzichtig-cursus. Ik hoorde later dat Fuad midden in Sneek was gevallen. Had hij een leeftijdsgenoot uit Syrië gezien en, was hij even alles vergeten.

Je merkt dat achter elk kind een verhaal zit, dan schiet er midden in de les een meisje in tranen. Je hoort verhalen over vluchten in een bootje de zee over. Dan denk ik wel: wat hebben we het geweldig hier in Nederland. Het maakt je nederig.’