Een speed pedelec verrijkte vijf jaar geleden het leven van Karin Vennix (48), die twee keer per week van Tilburg naar Eindhoven moet voor werk. Bijna alles is geweldig. Alleen nog even de wetgever overtuigen dat ze soms op het fietspad hoort.

Hoe ziet je rit naar werk eruit?

‘Twee keer per week moet ik naar Eindhoven, dan stap ik om kwart over zes op de speed pedelec. Ik vertrek extra vroeg om de drukte in Eindhoven voor te zijn – om acht uur ontwaakt de stad. De route is 35 kilometer, grotendeels langs het Wilhelminakanaal. Op lange stukken haal ik de 45 kilometer per uur. Ik zie de rode gloed van de opkomende zon en konijntjes in het gras. En dus die bekende, halverwege.’ 

Waarom wil je de drukte voor zijn?

‘Om andere mensen, zoals schoolkinderen, niet tot last te zijn – en oké, misschien erger ik me zelf ook weleens. Veiligheid is verder een superbelangrijke reden. Als ‘speed pedelecer’ moet je veelal op de autoweg. Helaas is er in Eindhoven een lange straat met veel verkeerslichten waar ik me erg kwetsbaar voel; ik maak langzamer vaart dan de auto’s om me heen. Ondanks keihard trappen zit ik pas op 30 als ik alweer voor rood moet stoppen. Ik krijg gelukkig niet vaak opgestoken middelvingers. Sommige speed pedelecers die ik ken wel.’

Soms mag je toch op het fietspad?

‘Stom genoeg daar niet. Mijn man, die ook een speed pedelec heeft, deed het laatst tóch en werd bekeurd door boa’s. Potverdikkie. We worden onder brommerrijders geschaard. Onterecht! Dat probeer ik in een actiegroep de wetgever duidelijk te maken.’

Klinkt lastig.

‘Toch probeer ik zoveel mensen op de speed pedelec te krijgen: vijf jaar geleden heeft dat ding mijn leven verrijkt. Ik heb altijd zoveel mogelijk fietsend gedaan en anders pakte ik de trein – een auto hebben we niet. Nu is mijn actieradius een stuk groter. Ik fiets zelfs naar mijn schoonouders die veertig kilometer verderop wonen.’

Telt dat als beweging?

‘Tuurlijk, je moet gewoon trappen. Het voelt alleen alsof je altijd de wind in de rug hebt. Ondanks dat kom ik altijd een beetje bezweet op werk aan. Collega’s gaan rond de lunch vaak een stukje wandelen omdat ze anders de hele dag hebben gezeten. Ik hoef niet mee van mezelf. Ik weet: ik mag straks weer een uur fietsen.’