Fietsforens Marijn Krijger (46) fietst twee keer per week van Hilversum naar Utrecht. Zelf doet hij er alles aan om de rit zo leuk en veilig mogelijk te maken. Nu de gemeente en provincie nog, die volgens Marijn nog te vaak de automobilist boven de fietser stellen.

Heb je een favoriet fietsseizoen? 

‘Elk seizoen maakt mijn rit weer ánders mooi. In de winter is het lekker om rustig in het donker te fietsen – met goede verlichting natuurlijk. Een contrast met de lente en de herfst, waarin je de grootste veranderingen ziet: overal kleuren en leven.’ 

Twintig kilometer heen en twintig terug op een gewone herenfiets? 

‘Ja, maar een sportieve met 21 versnellingen. Al gebruik ik daar maar drie van. Ik hoef geen elektrische fiets, twintig kilometer is prima te doen. Vroeger had ik een hekel aan elektrische fietsers, nu minder, ik heb ontdekt dat ik bij tegenwind achter ze kan rijden.’ 

Zijn er dingen die beter kunnen? 

‘Er kan eerlijk gezegd een hoop beter. Zelf doe ik al wat ik kan. Sinds ik ben aangereden door een bezorger op een elektrische fiets draag ik een helm. Maar het probleem lag niet bij één van ons, die weg had breder en overzichtelijker moeten zijn. Al jaren wordt de komst van een fietssnelweg uitgesteld. Daar zit bij mij ergernis: halló gemeente en provincie, richt de wegen nou eens beter in voor fietsers. Ze willen dat minder mensen de auto pakken, maar ik merk er weinig van. Het lijkt nog steeds belangrijker dat automobilisten snel van a naar b komen.’ 

Wat zou de oplossing zijn? 

‘Utrecht mag een voorbeeld nemen aan Parijs. Daar is een aantal hoofdaders afgesloten voor autoverkeer. Dat vraagt om lef, je stuit dan op weerstand. Die begrijp ik wel, ik ben zelf ook automobilist. Als mijn bestemming goed bereikbaar is met de trein neem ik de trein, maar anders ga ik met de auto. Het liefst rij ik er zo makkelijk mogelijk naartoe. Als dat niet meer kan is dat vervelend, maar dan doe ik het niet meer. Zo simpel is het.’  

Ook zonder fietssnelweg blijf jij fietsforenzen. 

‘Jazeker. Twee keer per week als altijd. Het middenstuk is het mooist: weilanden en bos. Op de terugweg probeer ik soms nieuwe routes. Dan sla ik gewoon ergens af, ik zie wel waar ik uitkom. Het scheelt dat ik een beetje richtingsgevoel heb. Ik geniet van de natuur. Een keer vloog een roodborstje een eind met me mee. Blijkbaar moesten we dezelfde kant op. Daar word ik nou vrolijk van.’