Petra scheurt elke dag op haar Brompton-vouwfiets naar haar werk, door rood en tegen het verkeer in.

Een Brompton, dat is geen lullig vouwfietsje

‘Inderdaad. Tot 2000 had ik jarenlang een gewone vouwfiets. In 1995 besloot ik, geïnspireerd door een collega, om voor een Brompton te sparen. Die eerste heb ik versleten, inmiddels rij ik allang op nummer twee. Hij bevalt geweldig. Vouwt soepel in en uit, heeft versnellingen en fietst lekker. Mijn Brompton is mijn auto, waar ik dagelijks vanuit de trein mee naar werk reis. Ik onderhoud hem goed. Ik poets de ketting met benzine, en zo. Een plezierig klusje, vooral in de zon. Deze zomer wil ik een nieuwe Brompton kopen, voor de laatste jaren van mijn werkende leven. Leuk, want daar zitten dan weer nieuwe snufjes op. De lichtblauwe vind ik wel mooi.’

Hoe verloopt je reis?

’s Ochtends fiets ik drie kilometer naar het treinstation. Soms met een regenjas aan en een handige voorbindregenbroek (zogenaamde rainlegs – red). Meestal heb ik een zitplek. Vanaf Utrecht Centraal fiets ik in zes, zeven minuten naar mijn werk. Ik ga altijd heel hard, ik vind het lekker om te scheuren. Ik fiets door rood en tegen het verkeer in. Op de terugweg hetzelfde verhaal. Collega’s willen daarom nooit met mij opfietsen.’

De vouwfiets kan ergernis wekken in de trein, wat merk jij daarvan?

‘Dat is het mooie: een Brompton kun je opvouwen tot het formaat van een koffertje, dat ik dan gewoon op mijn schoot leg. Ja, soms, als ik op het laatste moment een bomvolle trein in ren, staan mensen wat zuur te kijken. Maar doorgaans ben ik niemand tot last. Ik neem mijn vouwfiets ook gerust mee een restaurant in.’ 

Wat weten wij niet over vouwfietsforenzen?

‘We groeten elkaar allemaal, zoals buschauffeurs onder elkaar, of mensen met honden. Ook ga je mekaar herkennen. Laatst stond ik in Utrecht, werd ik aangesproken: ‘Hé, je hebt je fiets niet bij je.’ Ik herkende die man alleen van gezicht. En van z’n vouwfiets. We hebben een praatje gemaakt. Dat zijn leuke dingen.’