Dat ze bij haar eerste protestactie meteen even in een cel belandde, weerhield Marijke Duyvendak (68) er niet van zich voor de fiets, en tegen auto’s, in te zetten. ‘Fietsers moeten altijd voorrang krijgen.’

Je bent Fietsersbond-lid van het eerste uur. Waarom?

‘Toen ik 18 werd, weigerde ik principieel om rijlessen te nemen. Ik was tegen auto’s en deed alles op de fiets. Mijn activisme begon in die tijd al. Toen we 22 waren, deed ik met vriendin Wietske mee aan de ‘fietsers rechtsaf vrij door rood’-actie van de – toen nog – Eerste Nederlandse Wielrijders Bond. Stickers met deze boodschap plakten we op verkeerslichten in Amsterdam. De politie had ons in de gaten. We werden opgepakt en in de cel gezet. ’s Avonds werden we weer vrijgelaten, maar onze tas met lijm en affiches kregen we niet terug.’

Heeft dat je weerhouden om ooit nog actie te voeren?

‘Welnee. We hebben met de ENWB ook anti-auto campagne gevoerd op de AutoRAI. We deelden stickers uit met teksten als ‘Au, auw, auwto’. Daarmee hebben mijn vriendin Lidy en ik later nog onze lekkende tent beplakt, toen we op fietsvakantie naar Denemarken waren. Onderweg werden we regelmatig van de weg geblazen door vrachtauto’s. Ik heb toen zo’n reflecterend signaalbord gekocht en aan mijn bagagedrager bevestigd. Dat moest ik er van de Nederlandse politie weer af halen.’

Ben je vaker op fietsvakantie geweest?

‘Ik was al eerder met vriendin Heleen met de fiets op vakantie geweest, naar Duitsland. Zij op een Jan Janssen-racefiets, ik op mijn opa’s fiets met canvas fietstassen. We fietsten met Michelin-autokaarten (schaal 1:200.000) door Duitsland – levensgevaarlijk – en aten onderweg in stationsrestauraties: Wurst und Pommes, goedkoop en vullend. Met vriendin Ida heb ik het een paar jaar later beter aangepakt. Mijn sportfiets met bergverzet ging mee in een aanhanger achter de Oad fietsslaapbus. En met goede fietskaarten. Wat een verademing om ook op fietspaden te kunnen rijden.’

Met wie fiets je het liefst?

‘In mijn jongere jaren met vriendinnen, nu met mijn man. We hebben de Hanzestedenroute gefietst, en ook onze huwelijksreis hebben we per trein en fiets gemaakt (de Dali-fietsroute in Catalonië, prachtig!). Het buitenland wordt me nu te zwaar, maar mijn liefde voor fietsen blijft, net als mijn overtuiging dat de fiets altijd voorrang moet krijgen op de auto. Daar blijf ik me hard voor maken.’