Marli Huijer (69) is filosoof en was Denker des Vaderlands van 2015 tot 2017. Ze is al bijna vijftig jaar lid van de Fietsersbond. ‘Het ging me vooral om het geweld van auto’s.’

Wanneer ben je lid geworden?

‘Rond 1975 of 1976. Ik was bij de demonstratie op het Museumplein in 1977 waar iedereen zijn fiets neerlegde om de verkeersdoden te herdenken. Ik heb ook gedemonstreerd bij de Wibautstraat toen ze er een brede stadssnelweg van maakten. Duurzaamheid stond nog niet bovenaan, het ging me vooral om het geweld van auto’s. Als kind maakte ik een aantal ernstige verkeersongelukken van dichtbij mee. Dat gaat je niet in de kouwe kleren zitten. Met onze schoolbus reden we iemand dood. Later, bij het uitgaan, wist ik ternauwernood een hard rijdende auto te ontwijken, een andere fietser had minder geluk. Het zag er gruwelijk uit. Ik heb mijn hoofd afgewend. Begin jaren zeventig waren er 3000 verkeersdoden per jaar.’

Heb je zelf ooit auto gereden?

‘Ik heb maar drie jaar een auto gehad. Dat was nadat ik mijn huisartsenopleiding had afgerond. Helaas waren er toen te veel huisartsen, ik kwam er niet tussen en besloot om naast mijn baan filosofie te studeren. In mijn hart ben ik huisarts gebleven, ook als filosoof. Eerst luister ik en stel een diagnose, dan kijk ik naar mogelijke oplossingen en uiteindelijk reik ik een behandeling aan. Nooit dwingend. Sommige filosofen vinden mij te activistisch, maar ik vind dat je denken in handelen moet kunnen omzetten.’

Wat voor fiets heb je?

‘Een oud karretje van twintig jaar oud. Hij kostte 250 euro, gewoon bij de fietsenmaker op de hoek gekocht.. Elk jaar laat ik voor 75 euro het binnenwerk nakijken. Ik zet hem maar met één slot vast. Naast al die veel duurdere e-bikes durf ik dat wel. Toen ik laatst met de trein naar Cornwall ging, had ik me vergist in de tijden van de fietsenstalling en heb ik mijn fiets buiten gezet op dat ene slot. Na twee weken was mijn fiets natuurlijk weg, bleek dat hij in het depot stond. Dolgelukkig was ik. Ik heb de man van het depot een doos Merci gegeven. Dat had hij nog nooit meegemaakt.  
Een fiets is voor mij een vriend, een levensgezel. ik doe er alles mee. Ik versjouw er van alles mee. Ik haal ook een kerstboom met de fiets. Dan houd ik hem zo achter me aan de kluit vast en leg hem op de bagagedrager. Of twee zakken aarde.’

Denk je veel na op de fiets?

‘O nee, op de fiets ben ik alleen maar met fietsen bezig. Ik vind fietsen een vak. Je moet het op peil houden. Je hebt veel te doen op de fiets. Je moet je evenwicht houden en zorgen dat je wiel niet in de tramlijn komt. Ik kijk goed naar de mensen om me heen. Het is niet alleen fysiek, maar het is ook een manier om je mentale conditie op peil te houden. Je moet voorrang durven nemen. Bijvoorbeeld bij zo’n hele sliert auto’s waar je onmogelijk door komt. Gewoon even vriendelijk je hand uitsteken en gaan. Je moet de kunst beheersen om met onveiligheid om te gaan. Anders blijf je thuis zitten en verleer je het fietsen. Fietsen moet in je lijf zitten.’

‘Ik heb een harde bel en als ik zie dat ik in gevaar ben, bel ik daar even hard mee. Dat is ook een spel. Als de ander dan verschrikt opkijkt, lach ik vriendelijk. Als ik dicht langs auto’s moet fietsen, slinger ik soms expres. Ik ben klein, met wit haar. Als je er kwetsbaar uit ziet, gaan automobilisten voorzichtiger rijden. Dat is onderzocht en werkt denk ik beter dan een helm.’