3 Generaties fietsende schoolkinderen

‘Mijn vader was slager, maar diep in zijn hart eigenlijk een profwielrenner. Al kocht hij zijn eerste racefiets pas toen hij met pensioen ging. Op een gegeven moment heb ik die fiets overgenomen. Dat voelde logisch. De liefde voor fietsen zat er altijd al in. Als kind fietste ik rondjes op straat met mijn vriendjes. We deden wedstrijdjes wie de meeste rondjes kon fietsen. Dan reed ik met mijn gekke kop gerust honderd rondjes. En zag ik op mijn kilometerteller dat ik vijftig kilometer had gereden. Dan was ik maar wat trots.

Ik weet dat ik als kind ook naar school fietste, maar daar heb ik weinig herinneringen aan. Wel weet ik nog goed dat ik als ventje van een jaar of 5 mocht meedoen met een fietsoptocht in Amersfoort. De stad bestond toen 750 jaar. Mijn fiets was versierd met slingers en ik had een slagerspakje aan, want ik moest natuurlijk wel reclame maken voor de zaak van mijn vader. De mooiste fiets kreeg een prijs, maar helaas werd ik tweede.

Ook later was de fiets er altijd. Mijn vrouw Gisela en ik hebben lang geen auto gehad. We woonden in Amersfoort en konden prima alles op de fiets doen. Fietsen is gezond, lekker en leuk. Onze kinderen hebben we snel fietsen geleerd en ze hebben altijd goede fietsen gekregen. In het weekend gingen we er regelmatig op uit. En natuurlijk gingen ze ook op de fiets naar school. Het geeft kinderen vrijheid en een stuk zelfstandigheid. Voor mij persoonlijk is het dagelijkse fietsen een manier om mijn hoofd leeg te maken. Ik werk bij de GGZ en maak best veel hectische dingen mee. Op de fiets terug naar huis kan ik de dag overdenken. Het bewegen is goed voor mijn hoofd en lijf, en het ontspant me. Ik fiets nog iedere dag even graag.’

Ruim twintig jaar geleden werd één op de vier kinderen met de auto gebracht. Dat steeg naar 30 procent vier jaar geleden. Dit terwijl fietsen een positieve invloed heeft op de leerprestaties van kinderen, zo blijkt onder meer uit onderzoek door Martin van Dijk (geen familie van de Van Dijken in het artikel) van de Open Universiteit Heerlen. Zo’n mooie traditie laten we toch niet zomaar verloren gaan! De Fietsersbond promoot fietsen naar school dit jaar door ouders een belofte te laten doen om hun kinderen vaker naar school te laten fietsen. Wil jij ons daarbij helpen? Doe mee en/of roep anderen op om mee te doen! fietsersbond.nl/fietsendeschoolkind

‘Toen ik 3 werd, kreeg ik mijn eerste fiets met zijwieltjes. Daar heb ik geen herinneringen aan, maar ik heb er foto’s van. Elke keer als ik een nieuwe fiets kreeg, werd ik daarmee op de foto gezet. Altijd op dezelfde plek, voor het huis. Die foto’s zijn ontzettend leuk om terug te zien. Je ziet steeds een grote fiets met een best klein meisje.

Van mijn ouders hoorde ik dat ik snel was met fietsen. Al voor mijn vierde verjaardag kon ik zonder zijwieltjes op pad. Mijn ouders hebben lang geen auto gehad, waardoor het in ons gezin normaal was om alles met de fiets te doen.

Naar school kon ik al snel zelf fietsen. Ik weet nog dat ik een jaar of 10 was en een bijzondere circusachtige fiets had. Met twee kleine rolschaatswielen voor en een gewoon wiel achter. Mijn vriendin had precies dezelfde. Dat vonden we allebei geweldig en het liefst gingen we met een grote omweg van school naar huis.

Pas veel later werd fietsen voor mij een sport. In mijn studententijd ging ik hardlopen en heb ik een toerfiets gekocht. Ik werd steeds enthousiaster. Na mijn studie ging ik in Utrecht werken en fietste ik vanaf Amersfoort iedere dag naar mijn werk. Dat was best pittig in het begin. Maar hoe zwaar het ook is, ik krijg echt een geluksgevoel van fietsen. Ik zie de mooiste dingen. Van schaapjes die opeens zwanger zijn en daarna lammeren krijgen tot kleurrijke luchten.

Uiteindelijk ben ik duathlon (fietsen en hardlopen, red.) gaan doen en inmiddels Nederlands kampioen en derde van Europa. Ik train twintig uur per week en die ooit pittige ritjes naar mijn werk zijn hersteltraining geworden. Na een drukke werkdag fiets ik langs de rijen auto’s en zit ik altijd weer zo in het bos. Tussen de bomen en de koetjes; daar word ik heel gelukkig van.’

‘Meestal gaan we met de auto, maar als mama vrij is gaan we met de fiets naar school. Dan moeten we twee hele grote bergen over. Het is best ver, maar dat vind ik niet erg. Ik kan goed fietsen. Ik kon al fietsen zonder zijwieltjes toen ik 3 was. Dat heb ik op vakantie geleerd. Thuis fiets ik veel, maar mijn fiets mag ook bijna altijd mee op vakantie. Hij is zwart met bruine banden en een bruin zadel. Ik fiets er bijna elke dag op. Vaak fiets ik rondjes op straat. Ik kan zelfs al met één hand los.

Later, als ik groot ben, krijg ik een stuntfiets. Dan ga ik stunten in de straat. Maar gewoon fietsen vind ik ook leuk. We zijn nu op vakantie en hier fiets ik overal naartoe. Gisteren waren we bij het zwembad en hoorden we een knal. Papa dacht dat het niet van mijn fiets was. Maar dat was wel zo. Opeens was de band leeg. Er zat misschien iets in. Hij is gisteren meteen gemaakt. We mochten hem om zes uur alweer ophalen. Nu kan ik weer lekker fietsen.’