Veel fietsers rijden elke dag een heuvel of een brug op. Een prestatie. Mapije moedigde de fietsers op de Gele Brug van Utrecht Centrum naar de Utrechtse wijk Leidsche Rijn aan met een gedicht. ‘Ik bekeek nu pas het uitzicht goed.’
Wat heb je gedaan?
‘Ik heb met krijt elke tien meter een regel uit een gedicht op het fietspad gespoten. Dit gedicht:
Op weg naar jouw lot,
ging jij op reis.
Hoe verder je kwam,
hoe zwaarder het werd.
Toch zette je door!
Want je wist dat
na dit forse spoor
het pad zou overgaan
in een paradijs!’
Wat was dat paradijs precies?
‘We hadden vlaggetjes opgehangen, maar het echte paradijs was dat ze de top hadden bereikt.’
Waarom wilde je de fietsers aanmoedigen?
‘Ik wilde ze een hart onder de riem steken en meegeven dat ze nu wel hard omhoog moeten trappen, maar dat ze daarna weer fijn de brug af kunnen fietsen. Houd dus ook altijd in gedachte dat hoe moeilijk je het nu ook hebt, het daarna altijd weer beter wordt.’
En heb je er veel reacties op gekregen?
‘Toen er al wat zinnen stonden begonnen mensen het al hardop te lezen. Ze staken hun duimen op en een vrouw stapte van haar fiets om te vertellen hoe leuk ze het vond dat op het fietspad poëzie stond. Dat zou eigenlijk meer moeten. Achteraf heb ik nog meer mails en reacties op mijn Facebook-pagina’s gekregen.’
Reacties:
‘Prachtig! Omschrijft precies de afgelopen twaalf jaar van mijn leven.
Sinds twee jaar living my own little vinex-fairytale in Leidsche Rijn.
Dank voor de toepasselijke verwoording!’
‘Wat vind ik dit mooi!
Het gedicht hielp me de brug over
En boven wachtte de prijs:
‘het paradijs’.
Nu pas bekeek ik het uitzicht goed.
Hoe kunst kan helpen.
DANK!!’
‘Sinds dinsdag rij ik iedere nacht laat de Gele Brug op vanuit de stad en dan vind ik het telkens weer heel leuk om jullie gedicht langs te zien komen.’
NB: Het gedicht staat tijdelijk op de brug. Toekomstige fietsers zullen de kracht moeten putten uit de herinnering aan dit gedicht.
Categorieën