De Meefietslijn is terug! 

Het is heel erg donker in het Geinpark in Nieuwegein. En rustig. Van verre zie je de fietsers over het fietspad aan komen rijden. Een voordeel is dat ze ons niet kunnen missen. Veel van hen stappen af om met ons te praten over fietsen in het donker.

Maartje de Goede: ‘Dit is echt een enge plek. Vooral in het begin spraken we alleen maar mannen, die eerst beweerden dat ze eigenlijk geen reden zagen om bang te wezen in het donker. Er was een man die zei: ‘Kom op vrouwen. Niet zo bang. Rechtop fietsen.’ Maar als we vroegen: ken je anderen die hier niet durven fietsen, zeiden ze dat hun vriendin hier nooit zou fietsen. Vaders lieten hun kinderen hier niet fietsen ‘s avonds.’

Een vrouw rijdt de route voor het eerst: ‘Dit doe ik nooit meer. Veel te donker. De volgende keer pak ik de auto.’

Wat opvalt: veel fietsers met grote goede lampen en flitsende displays voorop. Dure elektrische fietsen. Een stoere vrouw op een racefiets met een laptop op haar rug heeft er al dertig kilometer van werk naar huis opzitten en maakt zelfs nog een ommetje. Maartje: ‘Maar zij zei ook dat ze dat nooit op een gewone stadsfiets zou doen. Een snelle fiets voelt toch veiliger.’
Lisa: ‘Ik sprak ook een jonge vrouw met een e-bike die juist bang was dat haar fiets gestolen werd.’
Een groepje gillende meisjes rijdt langs. Een voedselbezorger zonder licht komt met piepende remmen tot stilstand. Waarschijnlijk omdat hij denkt dat we de verlichting controleren.

Lisa: ‘Veel jonge vrouwen die ik spreek hebben bedreigende situaties meegemaakt. Ze zijn achtervolgd en moesten een andere route nemen of ergens aanbellen om van hun achtervolger af te komen. Of ze kennen verhalen van vriendinnen. Daardoor ben je beducht en voel je je niet vrij om op pad te gaan in het donker.’
Een meisje aarzelde of ze het donkere park in zou fietsen. Ze durfde wel toen ze achter een groepje fietsers aan kon gaan.
De Meefietslijn werd erg gewaardeerd. Lisa: ‘Mensen vroegen dan: blijf je echt aan de lijn tot ik thuis ben?’ Het voelt of er iemand bij je is. Je voelt je gesteund.’

Opvallend veel mannen dus daar in Nieuwegein.
Lisa: ‘De mensen die ons het hardst nodig hebben, de mensen die niet in het donker durven fietsen, zijn er niet. Die zijn al thuisgebleven.’
De route door het park is een ‘tijdelijke’ omleidingsroute. Tijdelijk duurt in dit geval wel heel lang: ruim drie jaar. Fietsersbond Nieuwegein is er niet blij mee. Hoeveel mensen blijven thuis of pakken de auto omdat ze niet over het fietspad durven fietsen?

Maartje: ‘Ik had een gesprek met een man die twee zonen had van twaalf en acht jaar en een dochtertje van één. Zijn zoons zouden op den duur wel door het park mogen fietsen. Ik vroeg of zijn dochter als ze twaalf was ook alleen door het donker zou mogen fietsen, maar nee, dat niet. Ik zei: Dat duurt nog een hele tijd. Wat zou er moeten veranderen om te zorgen dat ze wel alleen door het donker zou mogen? Hij kon alleen betere verlichting bedenken. Verder verwachtte hij niet dat het tegen die tijd anders zou zijn. Daar word je toch verdrietig van.’