Fietsenmaker ‘t Mannetje

Over de naam: ’t Mannetje is genoemd naar een onderdeel van de fiets. ’t Mannetje is een versteviging aan het frame, een verbindingsbuisje of plaatje tussen twee framebuizen
Locatie: Haarlem
Sinds: 1996
Specialiteit: Aangepaste fietsen, driewielers (ook voor kinderen), loopfietsen en fietsen met lage instap, bakfietsen voor rolstoelen
Wie: Hans Huurneman
Aantal werknemers: achttien
Wens: Vergoedingen voor fietsen als hulpmiddel, btw voor fietsen(makers) omlaag

Hans Huurneman: ’t Mannetje is in 1996 begonnen in Amsterdam. In die begintijd waren we de bakfietsspecialist. Een bakfiets was echt nog iets bijzonders, maar tegenwoordig heb je zo veel soorten bakfietsen. We verkochten klassiekers als Long John en Kemper. De Nederlandse markt was toen nog heel anders dan die in het buitenland. In het buitenland fietste je voor de sport; dat is wel aan het veranderen. 
We bouwen wel nog als enige bakfietsen waarin een rolstoel past. Ouders kunnen zo op pad met hun kind dat in een rolstoel zit. Er zit ook een bankje in voor een eventueel ander kind. Die bakfietsen gaan het hele land door.’

‘80% van onze fietsen verkopen we aan mensen met een beperking. We hebben voor vrijwel iedereen een fiets. Bij ons staat de klant centraal. We leren ook veel van mensen met een beperking. Zij kennen hun lichaam het beste. Zij weten wat werkt en wat niet werkt.
Mijn droom is eigenlijk dat mensen met een beperking bij elke fietsenmaker terechtkunnen. Maar ik begrijp ook wel de koudwatervrees. Ik vind het zelf ook een hele verantwoordelijkheid. Je wilt wel dat iemand veilig op pad kan. De kwaliteitsstandaard ligt behoorlijk hoog.
Er is vaak veel meer mogelijk dan mensen denken. Veel mensen zijn al geholpen met een tweewieler met een lage instap waarbij je heel makkelijk je benen op de grond zet. Wel jammer is dat zo’n tweewieler dan niet wordt gezien als hulpmiddel. Op een fiets voor mensen met een beperking zit maar 9% btw en op zo’n tweewieler met lage instap 21%.’

‘Het meeste werk is mensen ervan overtuigen dat ze ook een andere fiets moeten proberen. Het is voor veel mensen een hele stap om van een tweewieler op een driewielfiets over te stappen en ze hebben dan vaak al in hun hoofd dat ze een fiets willen die zoveel mogelijk op een gewone fiets lijkt, maar dan proberen ze erop te fietsen en valt dat vies tegen. Als ze daarna een proefrondje op een ligfiets maken, merken ze het verschil. Daar rij je zo op weg.
Maar goed, pas zei de fysiotherapeut tegen mij dat het beter was als ik mijn stuur hoger zou zetten. Toen dacht ik: hè, daar heb ik helemaal geen zin in. Ik wil gewoon sportief zitten. Terwijl ik mensen de hele dag vertel dat ze op een aangepaste fiets moeten stappen en daar niet moeilijk over moeten doen!’

‘De fietsenwereld is veel internationaler geworden. We doen veel zaken in Duitsland, met onder andere fabrikant Hase, en mijn Duits is niet geweldig. Maar nu heeft het hele team van Hase een cursus Engels gedaan. Vroeger waren de maten ook verschillend. Dan dacht je dat je een wiel van 28 inch had, maar bleek een Duits wiel niet te passen op een Nederlandse fiets. Het is meer gestandaardiseerd. Vroeger moesten we aangepaste pedalen op maat maken; nu zijn die kant-en-klaar te koop.’

‘En dat het gros van de fietsen elektrisch is, is een grote verandering. Als ik iemand af kan helpen van het idee een elektrische fiets te kopen, spring ik een gat in de lucht. Als je alleen in de stad fietst is een elektrische fiets nergens voor nodig. Mensen met een beperking zijn een ander verhaal. Wij waren er vroeg bij. We werkten al in 2003 met elektrische motoren. Ik heb mijn leergeld wel betaald. In het begin waren er tientallen soorten motoren, maar het was nog heel experimenteel. Ze gingen snel stuk. Je bleef repareren. Ik had er eerst ook helemaal geen verstand van. Dan zat ik in het Duits te bellen met de leverancier en kreeg ik instructies dat ik een bruin draadje aan een groen draadje moest verbinden.’

‘Maar ook nu nog moeten we aanpassingen doen aan elektrische motoren. Iemand met de spierziekte ALS, bijvoorbeeld, heeft niet zoveel baat bij een krachtsensor. Een krachtsensor stelt het vermogen af op de kracht die je zelf zet, maar als je niet zoveel kracht meer kunt zetten kom je dan niet vooruit. Je hebt dan meer aan een bewegingssensor. Die geeft kracht als je je voeten beweegt, onafhankelijk van de kracht die je zet. Dus moeten we dan een andere motor op een fiets zetten.’

‘Wat ook veranderd is, is het soort reparaties. Vroeger waren we de hele dag banden aan het plakken. Nu hebben de meeste reparaties met de elektronica te maken. Daar heb ik zelf niet zoveel mee. Ik ben nu een veertig jaar oude fiets van een vriend aan het opknappen. Ja, dat vind ik leuker. Dat is praten met je handen. Daar zie en voel je dingen aan.’

‘Ja, met een slakkengangetje door de straten. Dat is toch niks? Op een driewielfiets behoud je het vermogen om zelfstandig te bewegen. Je trapt jezelf vooruit, je bent actief en zelfredzaam. Dat geeft een hoop eigenwaarde terug. En gelukkig zijn de modellen ook veel mooier geworden. We horen vaak: ‘Jullie verkopen vrijheid’.’

Er is zoveel vraag naar aangepaste fietsen dat ’t Mannetje omkomt in het werk: ‘Mensen moeten soms vijf weken wachten totdat hun fiets is gerepareerd en dat vind ik echt niet kunnen. Wij zijn uniek in Nederland omdat wij niet aan een merk gebonden zijn. We hebben zowel fietsen van Hase en van VanRaam als andere merken.’
Om de vraag beter aan te kunnen gaat ’t Mannetje verhuizen naar een groter pand en op zoek naar nieuw personeel. ‘Dat is nog niet zo makkelijk. Niet elke fietsreparateur heeft de klant op nummer één staan.’