Gravelbiken in Limburg

‘Dit is rock-’n-roll!’, juicht mijn fietsmaat. ‘Ik had de hele tijd dat liedje van Queens of the Stone Age in mijn hoofd.’

We hebben net een opwindend karrespoor gedaan, dwars door groene, verlaten weilanden. En nu ‒ rechts of links? Pijlen of bordjes staan er niet, dus we zullen hier ‒ letterlijk op de grens van Nederland en Duitsland ‒ even op de gps-mevrouw van Komoot moeten wachten. ‘Het gps-signaal is zwak; het kan zijn dat de aanwijzingen vertraagd zijn’, klinkt het uit de smartphone, met een lichte teleurstelling in haar computerstem.
Het is niet de enige keer vandaag dat mevrouw te laat is, maar het mag de pret niet drukken, hier op de magnifieke Midden-Limburgse gravelroute Dwars door de Meinweg. Sterker: het hoort erbij eigenlijk. Je moet tijdens het gravelen (een verzamelnaam voor fietsen over grind, gravel en zand) juist ook genieten van de natuur en de rust, en niet alsmaar doorjakkeren.

Is dit ook te doen zonder een speciale gravelfiets, maar op een racefiets met banden van 28 millimeter breed? We nemen de proef op de som. Wie start bij restaurant en rijstal Venhof in Herkenbosch (bij Roermond) duikt meteen natuurgebied De Meinweg in, hop, de oude spoorlijn IJzeren Rijn over, en direct het gravel op; aan de ene kant bos, aan de andere kant uitgestrekte aspergevelden. Een pad met dikke keien voorspelt hierna niet veel goeds, maar het blijkt slechts een van de twee vervaarlijke stroken met keien van de rit.
Het Nationaal Park De Meinweg ‒ en omliggende natuurgebieden in Duitsland ‒ voelt soms aan als de Ardennen, zoals bij het passeren van een gele zandgroeve inclusief meer. In het bos krijg je juist een Veluwe-gevoel, maar hier is het heuvelachtiger en zonder mensen. De mensen die er wel zijn ‒ vooral ruiters, en wandelaars met honden ‒ reageren vrijwel allemaal vriendelijk en positief op de fietsers.

Dus, is het te doen op een racefiets met net iets dikkere bandjes? Ja, mits je niet superzuinig bent op je fiets, want die wordt flink door elkaar geschud. De remmen achter raken bovendien stroef van de modder; je moet ze onderweg een paar keer schoonmaken. Ook de grip op de hellingen is minder: een klein slippertje met je achterwiel is zo gemaakt. Maar het is allemaal overkomelijk, al heb je met dikkere banden of een mountain- of gravelbike natuurlijk gewoon meer grip.

‘Gravelen’ over een fraaie route is inderdaad behoorlijk ‘rock-’n-roll’. Je komt op plekken waar je anders nooit zou komen (althans, niet op een fiets) en zit geregeld juichend op het zadel: mag ik hier echt fietsen? Ja, dat mag! En misschien nog wel het fijnste van alles: je komt geen gemotoriseerd verkeer tegen. Ook geen horeca trouwens, behalve aan begin en einde, dus zorg voor genoeg proviand. Insmeren met een muggenstift is ook geen overbodige luxe: je passeert verschillende moerasgebieden. Klein minpuntje van een nieuwe fietservaring, want gravelfietsen blijkt een openbaring. Na afloop zie je ineens óveral gravel-, grind- en modderpaden. Allemaal nieuwe mogelijkheden!

De route ‘Dwars door de Meinweg’ is te vinden op Land van Grind en Zand, een nieuw platform voor offroad fietsen in ‘onontdekt fietsparadijs’ Noord- en Midden-Limburg, ondersteund door Limburg Cycling. Op de site staan nieuwe gravelroutes. De kortste is 53 kilometer (‘Vruchtbare Wielergrond’, vanuit wielerdorp Haelen), de langste 130 kilometer: Forest Highways, vanuit Arcen bij Venlo.
De routes worden aangeduid met een moeilijkheidsgraad en het percentage onverharde wegen. Ze zijn niet uitgepijld, dus je hebt gps nodig. Dat kan via een overzichtskaart via Komoot, maar rechtstreeks downloaden (gpx) op landvangrindenzand.nl kan ook.