Marjolein van Dillen: ‘Na twee dagen ligfietsen was ik mijn rugpijn kwijt’

Wie? Marjolein van Dillen

Leeftijd: 50 jaar
Woonplaats: Hilversum
Beroep: datamodelleur
Fietsersbondlid sinds: 2010
Ook: Bestuurslid van de ligfietsvereniging NVHPV. 

‘Ik ging de Vogelvrije Fietser lezen vanwege al die leuke testen en kwam er al lezende achter dat de Fietsersbond heel veel aan beleid doet. Toen ik op zeker moment over fietsen in Engeland las, schrok ik me toch helemaal de… En nu wil ik een heel lelijk woord gebruiken. Want in Engeland zijn geen fietspaden. Daar heb je ook een cultuur dat fietsers schuldig kunnen zijn aan aanrijdingen. Daarom wilde ik de Fietsersbond hier heel graag steunen.’

Maar het blijft niet bij steun alleen: ‘Mijn pensioen nadert nu, en omdat ik vind dat iedereen moet fietsen heb ik toenadering gezocht tot de Fietsersbond Hilversum om klussen voor ze te gaan doen. Ik kan mensen niet dwingen te gaan fietsen, maar wat de Fietsersbond doet is zó belangrijk. Ik zie dat door het lezen van het blad. Daar wil ik graag aan bijdragen.

‘Mijn mooiste fietsherinnering? Ik had net mijn eerste ligfiets gekocht en ontzettend last van mijn rug. Ik kon nauwelijks ademen van de pijn. Ik ben gaan fietsen en raakte in twee dagen mijn pijn kwijt. Dat was zo’n opluchting, dat ik wat tegen die pijn kon doen met fietsen! Het gaf me mijn macht over mijn lichaam terug.’

Na haar studie Biochemie in Amsterdam en een moeilijke scheiding kwam Marjolein in Mijdrecht terecht: ‘Ik zocht iets om te ontspannen, en een teamsport was niet te combineren met de zorg voor mijn zoon. Omdat ik altijd al lekker had gefietst, dacht ik: laat ik eens gaan fietsen.’ 
Dat ging niet vanzelf. Door alle stress van de scheiding had ze lichamelijke klachten gekregen. Ook haar rug werkte niet mee. ‘In een stoel zat ik altijd achterover om minder last te hebben, dus zou er nou niet een fiets zijn waar ik ook achterover zou kunnen zitten?’ Zo kwam ze op het idee om een ligfiets te kopen. ‘Toen ging het fietsen zo makkelijk dat ik het steeds vaker ging doen. Ik heb daardoor de hele stress van die scheiding eruit gefietst.’
De ligfiets leverde nog meer geluk op: ‘In het fietsenhok van het werk kwam ik een meneer tegen, die ook een ligfiets had. We raakten aan de praat, gingen tochtjes fietsen, weekendjes kamperen, en toen werd het wat. Nu is het de meneer die zo de boodschappen komt brengen en met wie ik nu in totaal dertien fietsen deel. En een huis in Hilversum.’
In en om het huis hebben Marjolein en haar man de schuur verbouwd om alle ligfietsen, de ligfietstandem, gewone fietsen en vouwfietsen onder te brengen. In het zijpad naast het huis staan twee lage garages voor de velomobielen. Hoe ze daar aan komen, is weer een ander verhaal.

Met de ligfiets ging het goed tussen Mijdrecht en de Bijlmer, maar toen verhuisde Marjoleins werkplek naar Amsterdam-Centrum. ‘Er kwam opeens vijf kilometer bij. Dat zou lastig worden met mijn rug, ook met de ligfiets. Openbaar vervoer was geen optie. Mijn vriend had zo’n banaan, dus ik dacht dat het daarmee wel zou lukken.’

Banaan? ‘Ik noem het banaan, omdat niemand het woord velomobiel kent. Het is natuurlijk helemaal geen banaan, en de mijne is ook nog groen en er staat een kat op geschilderd. Als ik banaan zeg, snapt iedereen het.’

Terug naar die vijf kilometer extra. ‘Ik heb gevraagd om een stallingsplek voor die fiets. Dat is uiteindelijk op het laatst gelukt. Die velomobiel heeft me zo veel opgeleverd. Zo langs de Amstel naar de stad. Prachtig!’

Haar levensgeluk is dankzij al die fietsen enorm verbeterd. ‘Dat gun ik iedereen, zo’n leven dat je je gewoon lekker voelt.’ Ze heeft leukere gesprekken op het werk: ‘Dankzij de e-bike fietsen nu meer collega’s naar het werk. Anderen hebben het over files, wij over de mooie zonsopgang. Door het fietsen heb ik mijn toekomstige man ontmoet en mijn lijf is weer op orde, ook na medische ingrepen. Doordat ik systematisch elke dag fiets lukt het allemaal. Als ik terugfiets van mijn werk kan ik de zooi van mijn werk achter me laten, zodat ik klaar ben voor de zooi thuis.’

De fiets is ook vakantievervoer. ‘We gaan altijd op vakantie met de fiets. We hebben de Oostzeeroute gedaan, maar hebben ook gefietst op Cuba en in Thailand. Per dag fietsen we niet absurd veel. Er zijn hier in de buurt ligfietsers die 200 kilometer op een dag fietsen. Ik houd niet bij hoeveel kilometer ik fiets. Zo’n cijfer schrikt alleen maar af. Het vertelt ook niet dat fietsen gewoon lekker is, of dat ik na een uurtje fietsen alle stress kwijt ben. Als ik dat fietsen niet had gehad, had ik halve jaren thuis gezeten. Hoe kan ik dat nou uitleggen met een cijfer?’

Nu het pensioen nadert nemen Marjolein en haar man een paar maanden vrij voor een grote tocht. ‘We gaan ruig fietsen, zoals we dat noemen. Na de Pasen stappen we op de fiets. Eerst met een bus naar Noord-Italië, dan op de fiets naar Athene en vervolgens terug naar huis. Heel rustig aan. We gaan zeker langs alle bakkertjes om te lunchen. Met een stuk taart.’

Een paar jaar geleden verscheen het boek Fietsgek, met daarin foto’s en verhalen van mensen die gek zijn op en van fietsen. Marjolein en haar man staan op een dubbele pagina met een opmerkelijke foto: als bruidspaar, rug aan rug op een ligfietstandem. Opmerkelijk ding. ‘De ligfietstandem hebben we gekozen toen ik nog kwakkelde met mijn conditie en we toch samen wilden fietsen. Dit is een tandem waarop we rug aan rug zitten en we allebei een aparte ketting hebben. Mijn man drijft het voorwiel aan, ik het achterwiel. Ik hoef dus ook niet in zijn versnelling mee te fietsen. Deze fiets hebben we gekocht van de enige bonus die we ooit van het werk gekregen hebben. Die we dus in de Nederlandse economie hebben geïnvesteerd.’

‘Het voelt niet tegennatuurlijk om achteruit te rijden. Ik heb in de trein ook geen moeite met achteruit rijden. Het enige dat weleens raar werkt, is wanneer de wolken de andere kant op bewegen dan de rijrichting. Ik lag daar zo relaxed achterop en dat kan opeens zo raar overkomen.’

Maar verder kan ik relaxed met anderen praten en op mijn gemak kaartlezen. Als ik aanwijzingen geef zeg ik niet ‘links’ of ‘rechts’, maar ‘spiegel’ of ‘zonder spiegel’. Dan weet mijn man precies waar hij heen moet.’