Reparatiecursus voor vrouwen

‘Ik ben Hennie en ik heb een Idworx’
‘Ik ben Joke en ik heb een Koga’
In de fietsvakantiewinkel in Amsterdam stellen twaalf vrouwen zichzelf en hun vakantiefiets voor. Een van hen vertrekt zondag over een week al naar Santiago. De anderen fietsen later naar Frankrijk, Spanje, Denemarken, Italië of Thailand. De meerderheid fietst solo. ‘Ultieme vrijheid. Heerlijk. Niet hoeven overleggen waar je die dag heen gaat of onderhandelen over een rustdag’, legt Jytte uit. Zij is de oudste van het gezelschap. Tot vorig jaar maakte ze imposante wandeltochten, maar het dragen van een rugzak wordt te zwaar.

Kilometers lopen
Mannen zijn vanavond niet welkom. Karin van der Lee van de Vakantiefietser: ‘Als er mannen tussen zitten, gaan die vaak de vrouwen even helpen.’
Dat blijkt een herkenbaar fenomeen. ‘Probeer jij als vrouw maar eens een band te plakken op de camping’, vertelt een doorgewinterde solofietster. ‘Binnen vijf seconden staat er een man naast je.’
Niet dat dat altijd een straf is natuurlijk, maar het is handig om geen man nodig te hebben. Niet overal is bovendien een man voorhanden. Van der Lee weet dat sommige cursisten kilometers gelopen hebben om het dichtstbijzijnde huis te bereiken in de hoop daar een man te treffen die een band kon plakken. Dat is maar één keer leuk.
Er zijn nog meer redenen. Mirjam gaat over een paar maanden met man en jong kind naar Barcelona fietsen. ‘De vorige keer dat we op fietsvakantie gingen, liet ik mijn vriend mijn banden plakken, maar nu heb ik zo’n mooie fiets gekocht dat ik er ook zelf wel wat vanaf wil weten.’ Een andere vrouw wil vóór haar veertigste eens een band geplakt hebben als een soort mijlpaal.

Tractorband
Van der Lee deelt pompjes en binnenbanden uit. Of we die banden even willen oppompen. Het eerste obstakel is het fragiele franse ventiel. Niet iedereen is daar al eerder op gestuit.
‘Ho ho!’ Van der Lee grijpt snel in als de vrouw links van mij de band dreigt op te pompen tot een kleine tractorband. De materie is duidelijk nieuw voor mijn buurvrouw. Als Van der Lee even later alle banden met een punaise lek heeft gestoken, heeft de buurvrouw weliswaar verrassend snel het lek getraceerd, maar doet Karin nu versteld staan omdat ze een halve tube solutie op het gaatje heeft geknepen. ‘De meeste mensen zijn juist te voorzichtig en dat hoeft helemaal niet, want als het tubetje eenmaal open is, kun je het na een halfjaar weggooien.’
Niet elke band laat zich even makkelijk op het wiel zetten, zelfs niet als de truc om de buitenband naar het midden te knijpen wordt opgevolgd. ‘Wat een rotzak, deze band’, scheldt Van der Lee als ook zij op moet geven. ‘Jij krijgt een andere.’
Mijn rechterbuurvrouw heeft vorig jaar een heus afwasteiltje op fietsvakantie meegenomen. Niet nodig, leren we. Je kunt onderweg beter het gaatje traceren door op gehoor of met je lippen de lucht horen of voelen stromen. Nog beter: een nieuwe binnenband omdoen en op de camping de oude plakken.

Dingetjes
Het is een avond vol verraste kreten. Niemand geneert zich voor zijn onwetendheid. Voor mij is het wiel zonder velglint een openbaring. Eerlijk gezegd had ik er nog nooit over nagedacht waar het fenomeen velglint voor was uitgevonden, maar als ik de scherpe ‘dingen’ zie waarmee de spaken in het wiel zijn bevestigd, gaat mij een licht op.
Over de juiste aanduiding van de onderdelen doet vanavond niemand moeilijk. Van der Lee begint wel braaf met termen als ‘break booster’, ‘contactpunten’, ‘boutje’ en ‘nokjes’, maar al snel voelt iedereen zich goed bij de aanduiding ‘dingetje’ voor alles.
Als de vrouwen om beurten een wiel eruit moeten tillen en terugzetten, roepen we in koor: ‘dingetje’ als aandachtspunt bij het terugzetten.
Bewapend met verse inzichten en het boekje Fietspech verlaten we rond tienen het pand van de Vakantiefietser. Nu de praktijk. ‘Ach’, zegt de vrouw die vorig jaar nog het afwasteiltje meenam, ‘en anders is er is toch altijd wel een man die helpt’.

Twee dagen na de cursus zie ik ineens een punaise in het voorwiel van mijn mountainbike. Sissend loopt hij leeg. Ik plak zelf mijn band in de huiskamer. ‘Veel handiger om het wiel eraf te halen’, gebaart mijn man. Een schandalige gedachte komt direct op, maar ik onderdruk hem. Manlief helpt alleen bij het terugzetten van de rem als dat niet een-twee-drie lukt. Jammer. En ik heb hem niet proberen tegen te houden.

Ook een fietsreparatiecursus volgen bij de Vakantiefietser?
Hou hun agenda dan in de gaten op www.vakantiefietser.nl. Eens in de twee, drie maanden organiseert de Vakantiefietser cursussen voor vrouwen. Van der Lee: ‘Sommige vrouwen vinden het ongeëmancipeerd. Maar het werkt wel. Vrouwen vinden het soms ook makkelijker om het over zadelpijn te hebben en pijnlijke schaamlippen als er geen mannen bij zijn. Een ander verschil is dat mannen tijdens de cursus vaker in twijfel trekken of wat ik te vertellen heb wel klopt.’