‘Fietspaden zijn vaak te smal’

‘Omdat mijn linkerbeen niet goed is ontwikkeld, heb ik een korter boven- en onderbeen, waarvoor ik al van jongs af aan een prothese draag. Voorheen had ik een klein voetje aan het onderbeen zitten, maar dat besloot ik in 2015 te laten amputeren. Zo kon er een betere prothese worden gemaakt. Tegenwoordig ga ik voor mijn werk met mijn handbike de hele wereld over. Vroeger was ik nooit zo’n avonturier, maar door dit werk kom ik toch op veel mooie plekken. Als ik ga trainen kom ik ook door een prachtig gebied; het Zuid-Limburgse Heuvelland. Dan ervaar ik een gevoel van vrijheid, ontspanning en rust.’

‘Tijdens het handbiken heb ik vaak last van steile drempels of opgangen bij een stoep. Ik moet ze schuin nemen om er overheen te komen. Ook zigzaghekjes op een fietspad zijn een groot obstakel. Ik heb het geluk dat het mij lukt om met een paar keer steken er toch doorheen te komen, maar met een scootmobiel sta je echt vast. En ik merk dat er vaak hagen als afscheiding tussen de weg en het fietspad staan. Die belemmeren het uitzicht, waardoor ik met mijn handbike half de weg op moet rollen om te kijken of ik veilig kan oversteken. Verder zijn fietspaden vaak te smal; slechts één meter, terwijl de handbike al tachtig centimeter is! Auto’s rijden dan vlak langs. Wist je dat er in veel landen een verkeersregel is die stelt dat automobilisten anderhalve meter afstand moeten houden bij het inhalen van een fietser? Dat zouden ze hier ook moeten invoeren!’

‘In Heerlen verbindt een prachtige voetgangers- en fietsersbrug over de John F. Kennedylaan twee wijken. De brug heeft aan de ene kant een heel steile oprit, en aan de andere kant zigzaghekjes. Dus óf ik kom niet omhoog, óf ik moet mijn handbike drie keer draaien om er doorheen te komen. Vorig jaar is de brug vernieuwd, maar zijn de poortjes weer teruggezet. Wat mij betreft een gemiste kans! Met één paaltje in het midden was de brug veel toegankelijker geweest voor aangepaste fietsen en scootmobielen.’

‘In het revalidatiecentrum werd mij geleerd om tijdens het handbiken goed vooruit te kijken: niet alleen voor mezelf, maar ook voor automobilist. Zij zien me vaak over het hoofd door de lage zitpositie. Daarom probeer ik altijd oogcontact met bestuurders te maken. Als dat niet lukt, blijf ik liever achter ze rijden. Eén keer zag iemand mij echt niet. Ik stond bij een oversteekpunt, had voorrang en dacht dat de automobiliste mij had gezien. Op het moment dat ik vanuit stilstand optrok, deed zij dat ook. Ze tikte me nét aan, waardoor de handbike kantelde. Maar gelukkig was er geen schade.’