Waarom gebruik je de handbike en wat brengt het jou?
‘Rond mijn veertigste kreeg ik een motorongeluk en verloor ik een deel van mijn been. Ondanks de prothese bleef ik sporten: ik ging kanoën, deed aan rolstoelbasketbal en zelfs skiën op één been was mogelijk. In de loop der jaren kreeg ik echter steeds meer last van mijn andere been, schouders, ellebogen en handen. Daardoor is handbiken de enige sportieve activiteit die nu nog goed gaat. Tien jaar geleden liet ik mijn handbike elektrificeren. Deze fiets geeft me vrijheid; door de handbike kan ik gewoon leven zoals ik wil.’
Welke beperkingen ervaar je tijdens het fietsen?
‘Voorop gesteld: Nederland is een fietsoase, zeker als je het vergelijkt met de fietspaden in een vakantieland als Spanje. Maar ook hier kan het veel beter! Veerpontjes vermijd ik bijvoorbeeld, want dan moet je over een vaak steil en hobbelig wegdek schuin omhoog fietsen. Geheid dat mijn voorwiel gaat slippen. Ook sta ik wel eens vast op een fietspad waar allemaal mul zand overheen is gewaaid. Smalle fietspaden vormen vooral in de zomer een obstakel, want dan kom ik met mijn armen tegen de hoge brandnetels die er langs groeien. Maar het meest last heb ik van hobbelige fietspaden, door boomstronken en losliggende tegels. Door de hobbel trilt mijn prothese, wat pijnlijk is. Als ik van Hoogeloon naar Tilburg fiets, dan is vooral het fietspad bij Baarschot heel hobbelig én schuin. Bij het dorp Baarschot fiets ik daarom zelfs op de rijbaan.’
Nog een ergernis onderweg?
‘Dwarse hekjes waar je zigzaggend doorheen moet! Ze staan heel vaak voor oversteekplaatsen bij provinciale wegen en je kunt er echt niet doorheen met de handbike. Op de app Pocket Earth kan ik invoeren dat ik zandpaden en veerpontjes wil vermijden. Ik rijd over heerlijke binnendoor-weggetjes, maar kom dan soms tóch zo’n zigzaghek of klaphekje tegen, dat net te smal is voor mijn wielen.’
Heb je wel eens een gevaarlijke situatie meegemaakt met je handbike?
‘Zeker. Ik merk dat ik door de lage zitpositie snel over het hoofd wordt gezien. Eén keer sloeg een auto af en zag mij niet. Gelukkig zag ik het wel aankomen en kon ik met mijn hand tegen de auto slaan, waardoor de automobilist direct stopte. Verder vind ik provinciale wegen vaak gevaarlijk. De Westelbeerse Dijk bijvoorbeeld; daar mogen auto’s zestig kilometer per uur, maar in de spits rijden ze soms wel tachtig tot honderd. Ik moet deze weg recht oversteken, maar het laatste stukje fietspad tot aan de weg loopt omhoog én er staan bomen langs. Ik moet vaart maken, terwijl ik niet zie of er een auto aan komt. Dat kan zeker beter!’
Astrid Oomens (66) uit het Brabantse Hoogeloon werkte tot aan haar pensioen als onderwijskundig medewerker en fietste dan gemiddeld 750 kilometer per week. Nu fietst ze op vakantie tussen de 40 en 80 kilometer per dag. Achter haar handbike hangt vaak een hondenkar en ze heeft ook een fietscaravan.
